nuffnang

Saturday, January 28, 2012

SITI MAWAR (2)

Sebuah majalah hiburan menarik perhatian Mawar. Bulat mata Mawar membaca tajuk besar di muka hadapan.

‘SHAH ADLI BAKAL MEMBUAT PERSEMBAHAN SECARA LIVE!’

Shah Adli sangat misteri. Orang cuma kenal suaranya sahaja. Tiada siapa tahu siapa sebenarnya dia. Lagunya semua ditulis sendiri dalam bahasa inggeris. Jualan albumnya mencecah seratus ribu selepas 3 bulan di pasaran. Mawar tersenyum sendiri. Dia mesti pergi ke showcase yang bakal berlangsung 2 bulan lagi. Mawar terus ke kaunter untuk membayar majalah itu.



*******

Setiap malam seperti menjadi kewajipan untuk Fairuz menelefon Mawar. Sekurangnya sekali satu hari.

“Assalamualaikum.”
“Wei. Lambat la kau angkat fon. Kau gi mana?”
“Jawab la salam.”
“Waalaikumussalam.”
“Pandai pun. A…Aku dalam toilet tadi.”
“Ooooo… Patutlah.”
“Patutlah apa?”
“Heh. Tak ada apa… Mawar…”
“Hmm?”
“Kau tak payah la ber aku kau. Tak best.”
“Hmm?”
“Tak best perempuan kalau kasar.”
“Hmmmm. Dah kau…eh. Awak tu boleh? Sama sama la pakai saya awak.”
“Aku lelaki. Kau perempuan. Janganlah nak samakan.”


“Fairuz.”
“Hm?”
“Awak kenal saya?”
“Tak pun.”
“Dah tu macam mana awak tau nama, nombor telefon, dan banyak pasal saya?”
“Tahu tak semestinya kenal.”
“Stalker.”
“Hahaha. Hobi kot.” Mawar mencebik.
“Awak cam saya?”
“Mestilah.”
“Tipu.”
“Kau ada tahi lalat kat tepi bibir belah kanan. Eh. Tinggi kau berapa eh?”
“Mana tahu ni? Scary lah dia ni.”
“Aku tanya, tinggi kau berapa? Aku rasa tak sampai 160cm kot.”
“155.”
“Pendek. Buahahahaha.”
“bukan pendek sangat pun.”
“Pendek wei. Takat bahu aku je tu. Eh. Entah lepas bahu aku tak. Berat?”
“56kg.”
“Bapak gemuk. Bahahahaha. Kau kuat makan eh?”
“Tak lah. Mana ada gemuk.”
“Mengaku je lah.”
“Memang tak lah. Awak?”
“Kehkehkeh. Apa?”
“Tinggi? Berat?”
“180. Berat 60 something.”
“Tingginya.”
“Tu baru normal. Tak macam kau. Hahahaha.”
“Perempuan tinggi 180 tak normal lah.”
“Siapa cakap kena sampai 180? Dalam 160 something dah ok kot.”
“Ye lah ye lah. Alaa… orang comel memang lah tak tinggi sangat.” Mawar mengomel sendiri.
“Ha? Apa?”
“Tak ada apa apa.”
“Ada orang pernah cakap kau comel eh?”
“Erkk.. tak.”
“Jangan tipu!”
“Ada.”
“Oooo.. nanti, kau tanya orang tu dia rabun ke tak. Hahahaha.”
Fairuz memang gila. Suka menyakat. Tanpa sedar, Fairuz dah isi hari Mawar dengan gelak dan senyum walau kekadang perangai Fairuz agak menyakitkan hati.

“Mana aci awak tau saya, saya tak tau awak.”
“kenapa? Dah tertarik dengan aku ke?”
“Eh. Sengal.”
“Hahahaha. Nak kenal aku la ni?”
“Tak.”
“Jom berkenalan. Hai. Nama saya fairuz. Nama awak Siti Mawar kan. Selamat berkenalan. Cantik nama awak. Macam tuan dia. Kekekeke.”
“Haishh dia ni. Fairuz je ke nama awak?”
“Penting ke tau nama panjang?”
"Ye kot."
"Kau kenal Shah Adli?"
"Mestilah."
"Aha. so, nama aku Shah Adli. ok?"
"Eleh..."

“Mawar. Orang yang dah mati pergi mana?”
“Hmmm. Kenapa?”
“Tetiba terfikir mama aku pergi mana.”
“InsyaAllah ke syurga.”
“Mana kau tau?”
“InsyaAllah. Doakanlah.”
“Buat apa tu?”
“Tengok bintang. Ce buka tingkap, tengok. Cantik. Malam ni banyak bintang.”
“Kejap……… (Fairuz membuka tingkap) Hmmm… banyak.”
“Dulu, masa kecil, abah cakap ibu jadi bintang. Jadi, malam malam, ibu akan teman saya tidur. Pernah sekali tu, hujan. Bintang tak ada. Heh. Saya nangis ingat ibu dah tak sayang saya.”
“Hahahaha. Comel lah kau ni. Mama aku pun mesti ada kat sana kan?”
“Iye. Dia tengah tengok awak tu.”
“Aku rindu dia. Kenapa dia tak bawa aku sekali?”
“Haish. Tak baik lah cakap macam tu.”

“Oi gem... gem... gem...”
“Apa?”
“Mok. Buat apa tu? Suka lambat angkat fon.” Mawar menggeleng. Fairuz... Fairuz... macam macam.
“Baru lepas baca yassin lah.”
“Yassin? Kenapa?”
“Bila rindu ibu, saya baca yassin.”
“Kenapa?”
“Yassin tu macam hadiah untuk dia.”
“Oooooo… Mawar. Tolong aku boleh?”
“Apa?”
“Tolong bacakan untuk mama aku. Kesian dia tak dapat hadiah.” risau benar suara Fairuz.
“Lahh.. Lagi best kalau anak dia baca.”
“Aku tak pandai.”
“Saya ajar, k.”
“Ok.Thanks Mawar.”

“buat apa tu?”
“tengok cerita.”
“tengok cerita pun still boleh call?”
“aah. Nak harapkan kau call? Huh.”
“hahaha.”
“Weh. Lupa. Kejap.”
“Apa?”
“Happy birthday to you… Happy birthday to you… Happy birthday to Mawar… Happy birthday to you…”
Mawar terpempan.
‘Suara tu. Kenapa suara tu macam biasa aku dengar?’ bisik hati Mawar.
“Thanks.” Mawar tersenyum sendiri.
“Hmm…”
“Mana awak tahu birthday saya?”
“Aku kan stalker. Heh.”
“Sengal.” Mawar tersenyum.
“Jom celebrate.”
“Ha? Kita?”
“ye lah.”
“Ye la tu.”
“Aku serius lah.”
“Saya tak kenal awak.”
“Ni aku nak kenalkan lah ni.”
“Hmm… “
“ok ok. Aku faham kau taknak. Bak email kau. Aku kasi hadiah.”
“star.mawar @gmail.com”
“kenapa star?”
“ibu saya.”
“Oooo.. ha… dah. Nanti kau check k.”
“orait.”

Malam tu Mawar buka emailnya.
‘nah hadiah BESAR dari aku. Mahal ni. Tak kan ada kat kedai.’
Rupanya Fairuz memberikan Mawar satu gambar. Boleh tahan. Tapi sakai. Rambut perang.
‘Oooo.. Ni lah Fairuz rupanya.’ Mawar tersenyum.

(bersambung)

Fairuz



4 comments: